Ik schreef onderstaande als reactie op een vraag van iemand in een Facebookgroep.

Ik heb een kind van 6 dat heel graag alles zelf wil doen. Maar soms lukt iets niet en dan roept hij “help!!”, en/of raakt hij gefrustreerd. Dan kom ik helpen en vervolgens mag ik dat toch niet doen. Allemaal oke, maar er zit wel een grens aan. Als hij dat vaker achter elkaar zo doet, vind ik het niet leuk meer en wordt het voor mij frustrerend. Dan leg ik dat aan hem uit. “Als je om hulp vraagt en ik kom, maar mag dan toch niet helpen, is dat vervelend voor mij. Vraag je vanaf nu alleen om hulp als je echt wil dat ik je help? Ik wil je namelijk graag helpen als dat nodig is”.

Je zou iets soortgelijks kunnen doen met jouw kind. Zeggen “ik vind het leuk dat je dit wilt bouwen. Ik wil niet dat je met dingen gaat gooien, want dan kan het kapot gaan. Als iets niet lukt en je voelt je boos, is dat prima. Dan kan je hard op de grond stampen met je voeten, of tegen een kussen slaan, of bij me komen knuffelen. Maar ik wil niet dat je gaat gooien, dingen expres kapot maakt, if gaat gillen. Gillen mag, maar dan op je kamer of buiten. Niet hier, want dat doet pijn aan mijn oren.” Zoiets, aangepast aan jouw kind. Respecteren, zowel je kind als jezelf. En benoemen wat er gebeurt en wat er gevoeld wordt. Met ruimte voor hem om zich te uiten, in gevoel en in woorden.
Hopelijk heb je er wat aan! Het is niet altijd makkelijk om mama te zijn.

Oh en je weet het, als je je aan je kind zit te ergeren, noem dan (hardop of in jezelf) allerlei dingen op die je mooi aan hem vindt (ik hou van je neus, van je ogen, ik hou van hoe jij je aankleedt in de ochtend, enz.). Ik beloof je dat je je daardoor veel fijner voelt en de zaken een stuk meer helder ziet.