Ik ben zelf moeder van twee hoogbegaafde kinderen, twee jongens uit 2010 en 2013. Op school liepen we al snel tegen de factor hoogbegaafdheid aan. De leerstof is te makkelijk, de manier van het aanbieden van leerstof en het communiceren met elkaar is niet passend genoeg, ook al doen ze op school hun best. Ook al bespreken we van alles met school. Er is in het onderwijs nog te weinig juiste kennis en uitvoering wat betreft hoogbegaafheid.

Ik ben opgeleid tot Gezondheidspsycholoog en heb ook gewerkt als webredacteur. Daarnaast deed ik een opleiding grafische vormgeving. Nu ben ik freelance illustrator.

Doordat we ze de eerste jaren thuisonderwijs gaven (tot de oudste 8 was) en door het omgaan met mijn kinderen in het algemeen, weet ik veel over hoogbegaafheid en hoe je daarmee omgaat in een educatieve setting. Ook heb ik er veel over gelezen, gekeken en meegemaakt.

We liepen tegen van alles aan en ik ben er nog lang niet uit hoe we dit allemaal gaan aanpakken. Ik word er soms moedeloos van. Laatst las ik onderstaand stuk in het boek ‘Untamed’ van Glennon Doyle en ja, inderdaad, mijn hart breekt als ik denk over hoogbegaafde kinderen in het ‘normale’ onderwijs. Natuurlijk gaat er veel goed, maar er mist ook nog veel. Tijd om het vervelende gevoel om te zetten in actie door erover te schrijven!

“The magic of heartbreak is that each person’s doorbell rings in response to something specific. What rings your bell? Is it racial injustice? Bullying? Animal cruelty? Hunger? War? The environment? Kids with cancer? What is it that affects you so deeply that whenever you encounter it, you feel the need to look away? Look there. Where is the pain in the world that you just cannot stand? Stand there. The thing that breaks your heart is the very thing you were born to help heal. Every world changer’s work begins with a broken heart.”