Als je op internet informatie zoekt over hoogbegaafdheid, vind je veel verhalen van mensen die in een vervelende situatie zitten, bij wie het allemaal niet zo goed loopt of zelfs helemaal niet goed, mensen met heftige verhalen, mensen die tegen muren oploen, artikelen over wat er allemaal mis kan gaan en mensen die proberen om de boel te lijmen, op te lossen, uit te leggen en te voorkomen. En het is heel goed dat er groepen (online en offline) zijn, zodat we steun vinden bij elkaar, erkenning, hulp, informatie. Heel goed zelfs.

Maar dit kan je ook in een negatieve spiraal brengen. Het kan lijken alsof alle hb-kinderen snel beschadigd raken op school en uiteindelijk vastlopen. En dat is niet waar. Er zijn er zijn namelijk een heleboel hoogbegaafde kinderen bij wie het wél goed gaat, die het wel prima hebben op school. Er zijn scholen waar de medewerkers wél hard hun best doen voor je hb-kinderen en met gewensd resultaat.

En die verhalen zijn ondergerepresenteerd in deze groepen. Als het goed gaat, heb je nou eenmaal minder de neiging om lid te worden van een hb-groep, of om je verhaal (regelmatig) te delen.

Ik merk bij mezelf dat ik onze situatie met mijn eigen kinderen soms donkerder in ga zien nadat ik een aantal van die verhalen heb gelezen of gehoord over hb-kinderen bij wie het op dat moment niet goed gaat. Dan zie ik de situatie soms negatiever in dan die in werkelijkheid is of in de toekomst kan zijn.

Als je met zo’n donkere wolk boven je hoofd naar een leerkracht stapt om te praten over je kind, dan heeft dat invloed op het gesprek en de uitkomst. Onderschat dat niet. Zo’n donkere wolk heeft invloed op alles, op hoe jij je voelt, hoe jij tegen je kind, je man, je buurvrouw, docenten. Het heeft invloed op hoe je schrijft, hoe je slaapt, hoe je vertelt. Als je elke dag verhalen leest en hoort van hoe het bij anderen mis gaat, wordt die donkere wolk steeds wat groter en zwaarder. En we willen juist voorkomen dat het gaat regenen, toch?

Ik weet dat er vreselijke verhalen zijn en dat er mensen zijn die al zoveel geprobeerd hebben en niets lijkt te lukken, of dat het voelt of het onderwijs nooit passend genoeg kan zijn. Maar dan nog zijn er mogelijkheden.

Ik wil dat iedereen handvatten krijgt en voelt dat er wél van alles mogelijk is. Dat je net dat stapje opzij doet om te kijken hoe de wereld eruit ziet zonder die donkere wolk boven je hoofd.